به حکم یأس دمیدیم از این فسرده زمینها

نشسته در چمن ما هزار رنگ کمینها

ز نقشخانهٔ پا در هوای چنبر زینها

که لاغری ز میان رفته فربهی ز سرینها

چکیده گیر به خاک از فشار چین جبینها

تغافل از چه به صیقل زنند آینه بینها

مژه نبسته به خواب است چشم سایه نشینها

که زهر در بن دندان نهفته اند نگینها

ولی چه سود علاج غرض نمی شود اینها

رسید مو به سپیدی کشید پوست به چینها