ا ی داغ کمال تو عیان ها و نهانها

خلقی به هوای طلب گوهر وصلت

بس دیده که شد خاک و نشد محرم دیدار

تا دم زند از خرمی گلشن صنعت

دریاد تو هویی زد و بر ساغر دل ریخت

انجاکه سجود تو دهد بال خمیدن

توفان غبار عدمیم آب بقاکو

پیداست به میدان ثنایت چه شتابد

تا همچو شرر بال گشودم به هوایت

بیدل نفس سوختهٔ ما چه فروشد