در باغ دل نهان بود از رفتگان نشانها

چندان که شمع کاهد باعافیت قرین است

تنگی ز بس فشرده ست این عرصهٔ جدل را

این وادی غرورست فهمیده بایدت رفت

جوش بهار جسم است آثار سخت جانی

پروازتا جنون کردگم شد سراغ راحت

تیغ غرور بشکن درکارگاه گردون

در بارگاه تعظیم اقبال بی نیازی ست

تقلید فقر نتوان در جاه پیش بردن

جایی نمی توان برد فریاد بی رواجی

پست و بلند بسیار دارد تردد جاه

پروازوهم بیدل زین بیشتر چه باشد