چیست این باغ و این شکفتنها

موج رم می زندچه کوه وچه دشت

نرهید از امل تجرد هم

شب ما را چراغ فرصت کو

اعتبار زمانه بیکاریست

کو فضایی که واکنیم پری

خاک گردم ره طلب بندم

فکر خود بی دماغی هوس است

حیف نشکافتیم پردهٔ دل

یارب از سعی بی اثر تا چند

گر ننالم کجا روم بیدل