به فریاد سپند ازخود برون جسته ست محفلها

تپیدن داشت آهنگی که خون کردند بسملها

به کشتی چون عنان دادی رم آهوست ساحلها

نمالی سینه برگردی که گیرد دامن دلها

نم لغزش به خشکی می توان برداشت ازگلها

گرانی کرد دل چندان که بربستیم محملها

چکیدم ناگه از چشم خود و حل گشت مشکلها

به چندین خون دیت می خواهدآب روی سایلها

چو شمع از جاده می جوشد پر پرواز منزلها

گریبان محیط است آنکه می گویند ساحلها

هجوم حسرت آغوش مجنون ریخت محملها