بسکه شدحیرت پرست جلوه ات گلزارها

دل ز دام حلقهٔ زلفت چه سان آید برون

از نوای حسرت دیدار هم غافل مباش

دستگاه شوخی دردند دلهای دو نیم

گوشه گیران غافل از نیرنگ امکان نیستند

باعث آه حزین ما همان از عشق پرس

بال و پر برهم زدن بی شوخی پرواز نیست

ختم کردار زبانها بی سخن گردیدن است

در بیابانی که ما فکر اقامت کرده ایم

نسخهٔ نیرنگ هستی به که گرداند ورق

مرده ام اما ز آسایش همان بی بهره ام

بسکه بیدل با نسیم کوی او خوکرده ام