ای بهار جلوه بس کن کز خجالت یارها

می شود محو از فروغ آفتاب جلوه ات

ناله بسیار است اما بی دماغ شکوه ایم

شوق دل ومانده پست و بلند دهر نیست

اهل مشرب از زبان طعن مردم فارع است

دیدهٔ ما را غبار دهر عبرت سرمه شد

لازم افتاده ست واعظ را به اظهارکمال

زاهدان کوسه را ساز بزرگی ناقص است

لطفی ، امدادی ، مدارایی ، نیازی ، خدمتی

ما زمینگیران ز جولان هوسها فارغیم

هرکجا رفتیم داغی بر دل ما تازه شد

درگلستانی که بیدل نوبر تسلیم کرد