به رنگ دود درتوفان آتش می زنم پرها

که خط پرواز دارد چونا صدا از تار مسطرها

سزدگر آشنای سرمه گردد چشم ساغرها

ز سودای خطش بر دود دل پیچیده دفترها

نگاه سرمه آلود است دود چشم مجمرها

زگردون زهر در زیر نگین دارند اخترها

که خاک عالمی گل می کند زآب گوهرها

چو شبنم آبروی مایه برمی دارد از درها

شکست رنگ این تب نیست بی ایجاد بسترها

براین ویرانه می بیزد نفس هم گرد لشکرها

که غفلت پرده سرهای بی مغزند افسرها

نسیمی نیست تا زین ورطه برداریم لنگرها

که اینجا ازنم یک جبهه می ریزندکوثرها

به موج باده دشوار است شستن خط ساغرها