99
غزل شمارهٔ ۲۸۳
زهی نظّاره را ازجلوهٔ حسن تو زیورها
رگ برگ گل ازعکس تو درآیینه جوهرها
سر سودایی ما را غم دستارکی پیچد
که همچون غنچه از بویت به توفان می رود سرها
به حیرت رفتگانت فارغند از فکر آسودن
که بیداری ست خواب ناز این آیینه بسترها
ندارد هیچ قاصد تاب مکتوب محبت را
مگر این شعله بربندیم بر بال سمندرها
شبی گر شمع امیدی برافروزد سیهروزی
زند تاصبح موج شعله جوش از چشم اخترها
قناعت کوکه فرش دل کند آیینه کردارم
چو چشم حرص تاکی بایدم زد حلقه بر درها
اگر زلف تو بخشد نامهٔ پرواز آزادی
نماند صید مضمون هم به دام خط مسطرها
به چشم آینه تا جلوه گرشد چشم مخمورت
ز مستی چون مژه بریکدگرافتاد جوهرها
همان چون صبح مخمورند مشتاقان گلزارت
نبندی تهمت مستی براین خمیازه ساغرها
گشاد عقدهٔ دل بی گداز خود بود مشکل
که نگشاید به جز سودن گره ازکارگوهرها
حوادث عین آسایش بود آزاده مشرب را
که چین موج دارد ازشکست خویش جوهرها
ادب فرسوده ایم ازما عبث تعظیم می خواهی
نخیزد نالهٔ بیمار هم اینجا ز بسترها
سواد نسخهٔ دیدار اگر روشن توان کردن
به آب حیرت آیینه باشد شست دفترها
به آزادی علم شو دست در دامان کوشش زن
نسیم شعلهٔ پرواز دارد جنبش پرها
دل آگاه نایاب است بیدل کاندرین دوران
نشسته پنبهٔ غفلت به جای مغز در سرها