ندمیده ای به رنگی که بگویمت کجایی

نه سراغ فهم روشن نه چراغ آشنایی

به سر چه خار بندم الم برهنه پایی

ز سر بریده بر سرگل طالع آزمایی

ته خاک هم نیاسود گل باغ خود نمایی

که ز خاک اهل معنی کنم آبرو گدایی

مگرم زنند صیقل به قبول جبهه سایی

ز تو آنچه وانمایم تویی آنکه وانمایی

که هنوزهمچو صبحم قفسی ست با رهایی

بدرد مگرگریبان ز جنون نارسایی

نه ز ماست عالم تو نه تو از جهان مایی

عرقی دمانده بیرون ز جبین تر صدایی

همه موج یک محیطم همه خلق یک خدایی

چو حباب کرده عریان همه را تنک ردایی

روم از خود و تو گردم که تو درکنارم آیی