مخوان بر نشئهٔ نازپری افسون مینایی

دو روزی گو نباشد کشتی تمثال دریایی

ندارد خون کس رنگی مگر دستی به هم سایی

همان سطریست نامفهوم طوماری که نگشایی

خمی دارد فلک هم از کلاه بی سر و پایی

گریبان می درٌد از بند بند نی دم نایی

چه سازد گر نسازد با خیالی چند تنهایی

ز خود رنگی نمی کاهی که بر آیینه افزایی

چوگم گشتی به چشم هرکه آیی آفتاب آیی

حقیقت محرمان گفتند: داغ ناشناسایی

به مضراب هوس تاکی چوتارساز فرسایی