این معمای تحیر تو مگر بازگشایی

از چه خودبین نشود کس که تو در کسوت مایی

می زند آبله ام از سر عبرت کف پایی

چقدر آب کنم دل که شود ناله هوایی

ناله در کوچهٔ نی شد گره از تنگ فضایی

حاصلی نیست در اینجا تو هم ای گریه نیایی

ای جهان شوخی رنگ تو، تو بیرنگ چرایی

حیرت و آینه را نیست ز هم رنگ جدایی