معراج ماست پستی ، اقبال ما زبونی

از ذره تا مه و مهر در عاجزی مساوی ست

یک گل بهار دارد این رنگ و بو چه حرف ست

آن به که خاک باشید در سجده گاه تسلیم

در حرف و صوت دنیا گم گشت فهم عقبا

در عشق جان کنی هم دارد ثبات جاوید

نامحرمی به گردن بی اعتباری ام بست

ای گمرهان خودسر تحقیر عاجزان چند

در ساز عجز کوشید گردن به مو فروشید

چندانکه وارسیدیم ز آیینه عکس دیدیم