به خاک ناامیدی نیست چون من خفته در خونی

نه شورواجب است اینجا و نی هنگامهٔ ممکن

ز اوضاع سپهر و اعتباراتش یقینم شد

مشوران تا توانی خاک صحرای محبت را

فلک بر هیچکس رمز یقین روشن نمی خواهد

رگ گل تا ابد بوسد سر انگشت حنا بندت

صفای کسوت آلودهٔ ما بر نمی یابد

تغافل کردم از سیر گریبان جهل پیش آمد

تلاش خانمان جمعیتم بر باد داد آخر

ز تشویش حوادث نیست بی سعی فنا رستن

تظلمگاه معنی شد جهان زین نکته پردازان

به گرم و سرد ما و من غم دل بایدت خوردن

غم بی حاصلی زین گفت وگوها کم نمی گردد

به حیرت می کشم نقشی و از خود می روم بیدل