توان دست از دو عالم برد اگر باشد گریبانی

که چون شبنم نی ام سر تا قدم جز چشم حیرانی

که از کوتاهی این خیمه نتوان چید دامانی

نوای شوقم و گم کرده ام ره در نیستانی

سراپایم نهان گردید در گرد نمکدانی

چو مجمر دارم از یک شعله سامان چراغانی

تبی در استخوان دارم چو شیری در نیستانی

پس از مردن تواند ریخت خاکم رنگ کنعانی

که عمری شد شکن می پرورد در سنبلستانی

دو عالم محو گردد تا رسد مژگان به مژگانی

ز لفظ این معما برنیامد نام انسانی

ندارد کوتهی دست من از سیر گریبانی