ز دستگاه مبر زحمت گرانجانی

خوش آن نفس که چو معنی رسد به عریانی

به نظم و نثر مناز از لطافت تقریر

کمال نغمه در اینجا بقدر حنجره است

سخن خوش است به کیفیتی ادا کردن

حریف مردم بد لهجه بودن آسان نیست

در اپن هوسکده درس خموشیت اولی ست

خدای را مپسند، ای بهار رنگ عتاب

تغافلت عدم آواره کرد عالم را

مسیح موج زند تا تبسم آرایی

نشاط با دل آزرده ام نمی سازد

خطای فکر اقامت به خود مبند اینجا

به تیغ قطع نشد انتظار ما بیدل