ز موج گوهرم گرد یتیمی نیست بی دامی

حضور عشرت صبحی نباشد کلفت شامی

چو ریگ شیشهٔ ساعت ندارد بوی آرامی

درین محفل به کام بخت ما هم بود ایامی

تغافل شوخی از حد می برد ای ناله ابرامی

چسان گرداب گیرد بحر را در حلقهٔ دامی

مگر تبخاله بالد تا لب حسرت کشد جامی

مشو مغرور آگاهی که وصل اینجاست پیغامی

جهانی پیشت آید گر تو از خود بگذری گامی

نشد این جامهٔ افسردگی منظور احرامی

بس است آیینهٔ آثار عنقا کرده ام نامی

به هر جا گرد پروازی ست من افکنده ام دامی

شکستی نیست رنگ سایه را گر افتد از بامی

که یابی احتمال توأمی در مغز بادامی

به مغز فطرتم نسبت ندارد فکر هر خامی