یارب این آیینه را زان گل حضور شبنمی

چون کنم یادش مقابل می شوم با عالمی

از عرق در پرده های دیده می دزدم نمی

خاک گردم تا به چندین زخم پاشم مرهمی

در عدم بر استخوانها جبهه می دیدم خمی

هر دو عالم خاک شد تابست نقش آدمی

نیست این آسودگیها جز کمینگاه رمی

بر سراپای تو پیچیده ست مار ارقمی

تیغ کین را جز تنک رویی نمی باشد دمی

در شکست ما کلاه آراییی دارد خمی