قفس شکستهٔ بی بال دانه در عدمی

نه آشنای راحت و، نه اتفاق رمی

چو سایه صفحه سیه کرده ایم بی رقمی

نیافتیم چو امید قابل ستمی

کشد غبار من ای کاش از انفعال نمی

هنوز فرصت نازیست رنجه کن قدمی

بلغزش مژه من هم شکسته ام قلمی

ز خود برآمدنی می زند به دل علمی

به کنج زانوم آفاق خورده است خمی

که سیرم از همه عالم بخوردن قسمی

چو تار ساز ضعیفی به ناله متهمی