ای هوش ! سخت داغیست ، یاد بهار طفلی

قد دو تا درین بزم آغوش ناامیدیست

ای عافیت تمنا مگذر ز خاکساری

ای غافل از نهایت تا کی غم بدایت

ای واقف بزرگی آوارگی مبارک

ما را ز جام قسمت خون خوردنی است اما

تا روزگار سازد خالی به دیده جایت

چشمم به پیری آخر محتاج توتیا شد

انجام پختگی بود آغاز خامی من

تا خاک یأس بیزم بر فرق اعتبارات

بر رغم فرع گاهی بر اصل هم نگاهی

از مهد غنچه خواندیم اسرار این معما

آخر ز جیب پیری قد خمیده گل کرد

بر موی پیری افتاد امروز نوبت رنگ

امروزکام عشرت از زندگی چه جویم