نفس بودم سحر گل کردم از یاد بناگوشی

نگاه ناتوانم غرقهٔ توفان خاموشی

اشارات ادب آهنگی خون گرد و مخروشی

به صد تعبیرم ایما می کند خواب فراموشی

که از هر ذره ای بالم نگاه خانه بر دوشی

نفس دزدیده ام تا در نگیرد پنبه درگوشی

نگاهی رفته است از خویش و گل کرده ست آغوشی

چو مینا شیشه در دستی و چون ساغر قدح نوشی

تو بر خود جلوه کن ما را کجا چشمی کجا هوشی

به زیر بال دارم سیر طاووس چمن پوشی