چه کم است عروج دماغ غنا که خمار توقع کس نکشی

که چو صبح تلاطم حکم قضا دهدت به غبار و نفس نکشی

مرسان به نگونی خامه خطی که به مسطر چاک قفس نکشی

تو همان همای نشیمن منزلی سر خود ته بال مگس نکشی

ستم است که قافله بگذرد تو ندامت بانگ جرس نکشی

که به دشت خمار گلاب هوس تب و تاب فشار مرس نکشی

به دودم نفسی که دمانده هوا سر فتنه چو آتش خس نکشی