مگر مژگان دماند اشک وگیرد دامن مینا

گلوی بسملی می افشرد خندیدن مینا

که برق می نمی گنجد مگردرخرمن مینا

به طبع غنچه ها رنگ ست یا خون درتن مینا

عرق بیرون کشد شرم از جبین روشن مینا

که مستی هاست موقوف به دست آوردن مینا

به رنگ پرتومی طوف کن پیرامن مینا

که عشرت جام در خون می زند از شیون مینا

خلا می زاید ازکیفیت آبستن مینا

که امشب موج اشکی برده ام تا دامن مینا

که از خود برنخیزی بی عصای گردن مینا

که هرجا جنس سنگی هست باشد دشمن مینا