103
غزل شمارهٔ ۲۶۹
بیا خورشید معنی را ببین ازروزن مینا
که یاد صبح صادق می دهد خندیدن مینا
ز زهد خشک زاهد نیست باکی سیر مستان را
که ایمن از خزان باشد بهارگلشن مینا
زنام می ، زبانم مست و بیخود در دهان افتد
نگاهم رنگ می پیداکند از دیدن مینا
مسیح وقت اگرکس باده را خواند عجب نبود
که هردم باده جان تازه بخشد در تن مینا
سلامت یک قلم در مرکزسنگ ست اگر دانی
شکست یأس می پیچد به خود بالیدن مینا
وداع معنی ات از لب گشودنهاست ای غافل
پری گردد پریشان آخر از خندیدن مینا
سرشت ما و میناگویی ازیک خاک شد بیدل
که ما را دل به تن می خندد از خندیدن مینا