که آدم ازبهشت آید برون تا نان شود پیدا

چوطفلان خون خوری یک عمر تادندان شودپیدا

که خشکاری به چشم حرص این انبان شود پیدا

که گندم یک تبسم با لب خندان شود پیدا

که گرد ساحلی زبن بحر بی پایان شود پیدا

دری صد پیرهن تا پیکر عریان شود پیدا

کلف بی پرده گردد تا مه تابان شود پیدا

ز دل بستن مگر جمعیت باران شود پیدا

که عقرب بیشتر در فصل تابستان شود پیدا

که صاحبخانه گر پیدا شود مهمان شود پیدا

فراغ اینجاکسی داردکزین عنوان شود پیدا

وگر پیدا تواند گشت بال افشان شود پیدا

نگردد گم کسی کز مردمان پنهان شود پیدا

مگر این کام دل از همت مردان شود پیدا

محال است اینکه هرجاجسم گم شدجان شودپیدا

نگه می باید اینجا توام مژگان شود پیدا

زگاو و خر نمی آید مگر انسان شود پیدا