دوستان این خاکدان چون من ندارد دیگری

مردم و یاد مرا بر من نکرد آن مست ناز

می روم از خود چو شمع و پا به دل افشرده ام

خواب راحت در تلاش مخمل و سنجاب سوخت

اخگری بودم ز داغ بیکسی پامال یأس

از حلاوتگاه فقرم بوریایی داده اند

آرزوها در سواد وهم جولان می کند

زنگ غفلت محرم آیینهٔ دل بوده است

دور چرخ از کوکب عاشق سیاهی کم نکرد

وادی واماندگی طی می کنیم و چاره نیست

آب می گردیم تا مشتی عرق گل می کنیم

بسکه بی رویش چو شمعم زندگانی خجلت است

در ادبگاهی که حرف تیغش آید بر زبان

بیدل از مقدار ظرف خود نمی باید گذشت