به هر جا می روم از خویش می بالد تماشایی

من و صد بزم مخموری دل ویک غنچه مینایی

سجود آستانش از جبینم می کشد پایی

وگرنه ساحل ما نیز دارد جوش دریایی

توگر امروز بیرون آیی از خود نیست فردایی

غبارم را همان دامن فشانیهاست صحرایی

مرا بیدار سازد هرکه بر راحت زند پایی

که عمری شد به نام حیرتی دارم معمایی

ندارد محفل ما شیشه غیر از رنگ صهبایی

گدازی ، گریه ای ، اشکی ، جنونی ، ناله ای ، وایی

که از هر نقش پایم تا عدم خفته ست عنقایی

دو روزی پیش ازینم قطرگیها بود دریابی