خلقی ست محو خود به تماشای آینه

بیچاره دل چه خون که ز هستی نمی خورد

در عالمی که حسن ز تمثال ننگ داشت

تاکی دل از فضولی حرصت الم کشد

آنجا که دل طربکدهٔ عرض نازهاست

دل در حضور صافی خود نشئهٔ رساست

آفاق شور ظاهر و مظهر گرفته است

آنجا که صیقل آینه دار تغافلست

عمری ست از امید دلی نقش بسته ایم

الفت سراغ جلوه به جایی نمی رسد

از محو جلوه طاقت رفتار برده اند

بیدل شویم تا نکشد دامن هوس