66
غزل شمارهٔ ۲۶۲۲
وهم شهرت بهانه ایم همه
همه ماییم و مانه ایم همه
من و ما راست ناید از من و ما
ساز او را ترانه ایم همه
عشق اینجا محیط بیرنگی ست
ششجهت در میانه ایم همه
هر دو عالم غریق اوهام است
قلزم بیکرانه ایم همه
شیشهٔ ساعت خیال خودیم
خاک بیز زمانه ایم همه
جهد داریم تا به خویش رسیم
تیر خود را نشانه ایم همه
چون نفس می پریم و می نالیم
بسکه بی آشیانه ایم همه
برکسی راز ما نشد روشن
آتش بی زبانه ایم همه
قاصد لنگ نیست غیرت شمع
نامه بر سر روانه ایم همه
مفت ما هر چه بشنویم از هم
بی تکلف فسانه ایم همه
سینه چاکی ست موشکافی نیست
هر چه باشیم شانه ایم همه
دل خود می خوربم تا نفس است
عالم دام و دانه ایم همه
بیدل از دل برون مقامی نیست
دشت و در تاز خانه ایم همه