زین چمن درکف ندارد غنچهٔ دل جز گره

از امل محمل کش صدکاروان نومیدی ام

از تعلق ، حاصل آزادگان خون خوردن است

از فسون عافیت بر خود در کوشش مبند

از حیا بر روی خود درهای نعمت بسته ای

غافل از تردستی مطرب درین محفل مباش

همتی ای شعله خویان ! کاین سپند بینوا

یک دل تنگ است عالم بی حصول مدعا

بر اسیران دل از فقر و غنا افسون مخوان

صاف طبعان بیدل از هستی کدورت می کشند