ای به اوج قدس فرش آستان انداخته

هرکجا پایی به راهت برده عجز لغزشی

شمع خلوتگاه یکتایی به فانوس خیال

دستگاه حیرتت در چارسوی آگهی

ای بسا فطرت که در پرواز اوج عزتت

هرکسی اینجا به رنگی خاک برسرمی کند

حیرت بی دست و پایان طلب امروز نیست

در بساطی کز هجوم بی دماغیهای ناز

چون سحر خلقی جنون کرده ست و از خود می رو د

تا کری گیرد ره شور محیط گیرودار

تا نچیند ازگل و خار تعین انفعال

صنعت عشقست کز آیینه سازیهای شوق

خواب و بیداری که جز بست و گشاد چشم نیست

چرخ را سرگشتهٔ ذوق طلب فهمیده ایم

عالم یکتاست اینجا معرفت در کار نیست

سعی فطرت نارسا و عرصهٔ تحقیق تنگ

با پری جزغیرت ناموس مینا هیچ نیست

تا نمی سوزیم بیدل پرفشانیها بجاست