ما غربت آشیانیم ای بلبلان وطن کو

از شمع بزم مقصود نی شعله ای ست نی دود

ما را برون آن در پا در هوا خروشی ست

چندی به قید هستی مفت است رقص و مستی

افسانه گرم دارد هنگامهٔ توهم

خلقی به وهم هستی نامحرم عدم ماند

صورت پرستی از خلق برد امتیاز معنی

آیینه داری وهم برق افکن شعور است

عمر و شرار یکسر محمل کش وداعند

سر رشته ای ندارد پیچ و خم تعلق

تسکین هر غباری بر دامنی نوشتند

بید ل لباس هستی تاکی شود حجابت