97
غزل شمارهٔ ۲۵۹۳
کجایی ای جنون ویرانه ات کو
خس و خاریم آتشخانه ات کو
الم پیمایم از کم ظرفی هوش
شراب عافیت پیمانه ات کو
تو شمع بی نیازبها بر افروز
مگو خاکستر پروانه ات کو
اگر اشکی چه شد رنگ گدازت
و گر آهی رم دیوانه ات کو
اگر ساغر پرست خواب نازی
چو مژگان لغزش مستانه ات کو
گرفتم موشکاف زلف رازی
زبان بینوای شانه ات کو
ز هستی تا عدم یک نعره واری
ولیکن همت مردانه ات کو
کمان قبضهٔ آفاقی اما
برون از خود سراغ خانه ات کو
بساط و هم واچیدن ندارد
نوا افسانه ای افسانه ات کو
حجاب آشنایی قید خویش است
زخود گر بگذری بیگانه ات کو
ندارد این قفس سامان دیگر
گرفتم آب شد دل دانه ات کو
سرت بیدل هوا فرسود راهیست
دماغ کعبه و بتخانه ات کو