ناقدردان راحتی بر خود زبان ننگ شو

یک ره پس زانوی خم بنشین و عذر لنگ شو

زبن دنگ دنگ روز و شب گر کر نگشتی دنگ شو

چون صبح گرد رفته ای گو یک دو دم اورنگ شو

گر کهنه ات خواهی گران با ذره ای همسنگ شو

اوهام را هم کم مبین خود روی دشت بنگ شو

یکچند منزل در قدم گرد ره و فرسنگ شو

چون عکس نتوان دیدنت آیینه گوهر رنگ شو

هر چند جهل آیی برون سرکوب صد فرهنگ شو

باری به ذوق پر زدن هنگامه ساز رنگ شو

تسلیم گوشم می کشد کای بی ادب خود چنگ شو