غبار خانمان لختی بروب از دل به صحرا رو

تو هم امروز بنشین در سر این راه و فردا رو

به پستی پایمالی اندکی با ناله بالا رو

برون زین کاروانها دامن خود گیر و تنها رو

عرق واری به حسرت آب کن دل را و از جا رو

اگر مردی به غواصی زن و بیرون دریا رو

دو روزی هر چه پیش آید طرب کن یا ز دنیا رو

به رنگ شمع سر چندانکه افرازی ته پا رو

تسلی دشمنی چون عمر مفلس در تمنا رو

همه گر پشه باشی چون پر افشاندی به عنقا رو

مبادا عشق فرماید که برخیز از در ما رو

به دامان فراموشی بزن دست و ز دلها رو