به این موهومی ام یا رب که کرد آیینه دار او

سراغ خویش یابم تا ره تحقیق او گیرم

حریف ساغر خورشید پیمایی که می گردد

به غیر از ترک هستی از تردد بر نمی آید

چه امکان است آرد فطرت ما تا به دیدارش

غرورش زحمت آیینه داران برنمی دارد

امید وصل تدبیر دگر از ما نمی خواهد

هوس پیمای آغوش وصال کیست حیرانم

مجازی بر تراشی تا حقیقت ننگ او گردد

تو آگاه از سجود آستان دل نه ای بیدل