پر نارساست سعی تحیر کمند او

برقی به ماه نو زد و گردی به موج گل

ناسور را به داغ دوا می کنند و بس

آنجا که برق جلوهٔ او عرض ناز داشت

زنهار! ازحلاوت دنیا، مخور فریب

تیغی ست آسمان که به انداز زخم صبح

قصر فنا اگر چه ز اوهام برتر است

بیخوابی فسانهٔ طوبی که می کشد

بیدل مباش ایمن از آفات روزگار