سرنوشت ماست نام دیگران همچون نگین

جلوه در کار و ندیدن ، جای حیرانی ست این

این چمن درکار دارد دیدهٔ باریک بین

غیر شبنم خرمن این گل ندارد خوشه چین

بر میان زنار باید بستن از خط جبین

می روم بر دوش حسرت چون نگاه واپسین

خانهٔ آیینه ما نیست جز یک گل زمین

خانهٔ پا در حنا نتوان گرفتن همچو زین

نیست هستی جز گمان ، گو پرده بردارد یقین

می دهد تمثالت از آیینه و نام از نگین

ناله اینجا دور باش سرمه دارد در کمین

دیده های دام نبود خانهٔ مردم نشین

تا طلسم حسرت ما نشکنی دامن مچین

اندکی یاد خرامش کن قیامت آفرین

همچونی در دل گره مفکن ز چین آستین