همه حیرتم به کجا روم به رهت سری نکشیده من

گل باغ شعله نچیده من ، می داغ دل نچشیده من

چو می آنکه عشرت عالمی ز گداز خود طلبیده من

که شهید خنجر ناز تو شده عالمی و تپیده من

همه اشک گشته به رنگ شمع و زچشم خود نچکیده من

ز سرجفا نگذشته تو ز در وفا نرمیده من

چو دل گداخته از پی ات به رکاب اشک دویده من

به بهار عالم رنگ و بو، همه جلوه تو، همه دیده من

به سواد درد تو کی رسم الفی ز ناله کشیده من

که برم بر آب شکفتگی به طراوت گل چیده من

چو جرس به غیر شکست دل سخنی ز خود نشنیده من

همه جا ز جلوهٔ من پر است وبه هیچ جا نرسیده من