دری که بست و گشادش گم است سایل او من

دلی که زورق طاقت شکست ساحل او من

غمش به هر که کشد تیغ ، بال بسمل او من

که شمع بود دل و سوختم به محفل او من

چرا غبار خودم گر نرفتم از دل او من

دل است مزرع و آتش دمیده حاصل او من

به خون تپیدم و رستم چو سبزه از گل او من

که رفت لیلی و دارم سراغ محمل او من

خجالت است که گوید زبان قایل او من

حق است آینهٔ او، خیال باطل او من

کریم مطلق من او، گدای بیدل او من