تا فلک بر باد ناکامی دهد تسکین من

بیخودی را رونق بزم حضورم کرده اند

گرد رفتارت پری افشاند در چشم ترم

زین گلستان دامنی بر چیده ام مانند صبح

موج این بحر جنون هنگام توفان مشربی ست

ذوق آگاهی به چندین شبهه ام پامال کرد

بسکه چون گوهر قناعت در مزاجم پا فشرد

بستن چشمی ست تسخیر جهات امّا چه سود

ناروایی معنی ام را بسکه در پستی نشاند

از شکست دل خیال نازکی گل کرده ام

شخص عبرت بی ندامت قابل ارشاد نیست

شکوهٔ افسردگی بیدل کجا باید شمرد