بگذشت ز خاکم بت گل پیرهن من

یاد نگهش بسکه به تجدید جنون زد

یارب زنظرها به چه نیرنگ نهان ماند

بر وحشتم افسون قیامت نتوان خواند

تا تیغ تو شد مایل انداز اشارت

رنگی ننمودم ز بهارت چه توان کرد

شمع سحرم ، پیری ام افسون تسلی است

گفتند در این بزم سزاوار ادب کیست

عمریست تماشایی سیر دل تنگم

فکرم به حریفان رگ خامی نپسندید

یک دل ، گهر رشتهٔ افکار کفاف ست

جز مبتذلی چند که عامست در این عصر