61
غزل شمارهٔ ۲۵۳۵
همچو بوی گل ز بس بی پرده است احوال من
می شود لوح هوا آیینهٔ تمثال من
داده ای مشتی غبارم را به باد اما هنوز
خاک می ربزد به فرق عالمی اقبال من
نکتهٔ سر بستهٔ موج گهر فهمیدنی ست
برسخن عمری ست می پیچد زبان لال من
عزت واماندگی زین بیش نتوان برد پیش
هرکه رفت از خود غبارش کرد استقبال من
گوهرم از معنی افسردنم غافل مباش
سکته می خواند تب دریایی از تبخال من
عاجزان را ذکر اسباب فضولی دوزخ ست
یاد پروازم مده آتش مزن بر بال من
بی سبب فرصت شمار خجلت بیکاری ام
همچو تقویم کهن حشو است ماه و سال من
صبح محشر در غبار شام می سوزد نفس
گر شود روشن سواد نامهٔ اعمال من
عمرها شد شمع تصویرم به نومیدی گذشت
ز آتش دل هم نمی سوزم مپرس احوال من
ربشه ها دارد غبار من زمین تا آسمان
مرگ هم نگسست بیدل رشتهٔ آمال من