خم قامت نبرد ابرام طبع سخت کوش من

تسلی کشته ام چون مو ج گوهر لیک زین غافل

غم عمر تلف گردیده تا کی بایدم خوردن

چنین دیوانهٔ یاد بناگوش که می باشم

گریبان بایدم چون گل دمید از لب گشودنها

چه می کردم اگر بی پرده می کردم تماشایت

نشاندن نیست آسان همچو موج گوهر از پایم

به رنگی بی زبانم در ادبگاه نگاه او

قیامت بود اگر خود را چنین آلوده می دیدم

نمی دانم شکفتن تا کجا خرمن کنم بیدل