آخر به ما رسید ز جانان دعای ما

از سعی نارسا به سر افتاد پای ما

دیدیم سرمه ای که نگه شد صدای ما

کز ما پر است آینهٔ بی صفای ما

آب توآب ما و هوایت هوای ما

خود را ز خود دم ، به در آر از برای ما

نیرنگ این دو رشته ندوزد قبای ما

یارب به سنگ سرمه نسنجی صدای ما

مطلب به خرقه دوخت سئوال گدای ما

با ما چه می کند دل از ما جدای ما

بیگانگی اگر نشود آشنای ما