مگر آیینه گردد خاک تا بینی غبار من

نفس در خجلت اظهار کم دارد شرار من

به جای نغمه یکسر عقده پرورده ست تار من

چه امکانست گردد شمع خامش بر مزار من

مباد از بستن مژگان گره افتد به کار من

فلک چون سنگ بر دوش شرر بسته ست بار من

سفیدی کرد راه زندگی در انتظار من

چو دریا هر طرف در خاک می غلتد کنار من

تو هم آیینه روشن کن ز وضع خاکسار من

به هر جا می روم آیینه می گردد دچار من

نی ام گوهر که خودداری تواند شد حصار من