زین شکر که تا کوی تو شد راهبر من

مینای سرشکم می سودای که دارد

چون سبحه و زنار گسستن چه خیال است

ناموس دلم درگرهٔ ضبط نفسهاست

آیینهٔ تحقیق شکستم چه توان کرد

چینی به سفیدی نکشد ظلمت مویش

تا جوهر آیینه ام از پرده برون ریخت

خرسندی طبع از همه اقبال بلند است

عریانی ام آیینهٔ تحقیق ندارد

من خود به خیالش خبر از خویش ندارم

گفتند به دلدار که دارد غم عشقت ؟