صاف و دردی نیست اینجا وهم در ساغر مکن

تا بود ممکن ز جیب خامشی سر بر مکن

شعلهٔ خود را بیابان مرگ خاکستر مکن

همچو سیل از خاک این ویرانه ها سر بر مکن

در چنین بحر بلای خامشی لنگر مکن

خاک کن بر دیده اما حلقه بر هر در مکن

این ورق گردانده گیر آرایش دفتر مکن

بر رگ هر جاده نقش پای خود نشتر مکن

از زبانم حرف او گر بشنوی باور مکن

یا رب این آیینه رو را محرم جوهر مکن

ای خموشی نالهٔ ما را نفس پرور مکن

انفعال سعی بیجا مزد روشنگر مکن

فهم در کار است اگر گوشی نداری کر مکن

تشنه چون گشتی بمیر اما لب خود تر مکن