از خودآرایی به جنس جاودان لنگر مکن

خار جوهر زحمت گلبرک تمثالت مباد

تا توان درکسوت همواری آیینه زیست

ای ادب ، بگذار مژگانی به رویش واکنم

انفعال معصیت فردوس تعمیر است و بس

آب ورنگ حسن معنی نشکند بیجوهری

از محیط رحمتم اشک ندامت مژده ای ست

ای سپند از سرمه هم اینجا صدا وا می کشد

تا به کی چون خامه موی حسرتت بایدکشید

درد سر بسیار دارد نسخهٔ تحقیق خویش

خامشی دل را همان شیرازهٔ جمعیت ست

حیف اوقاتی که صرف حسرت جاهش کنند

تاکجا بیدل به افسون امل خواهی تنید