قد خم گشته را تا می توانی وقف طاعت کن

نه ای گردن که همچون شعله باید سر کشت بودن

به رنگ موج تا کی پیش پای یکدگر خوردن

تماشا وحشت آهنگست ای آیینه تدبیری

ز دستت هر چه آید مفت قدرتهای موهومی

درین محفل سپندی نیست شوری برنینگیزد

دماغ گلشنت گر نیست سیر نرگسستانی

به چینی از اشارت آب ده انداز ابرویی

گذشتن از جهان پوچ دارد ننگ استغنا

ز مینا خانهٔ گردون اگر نتوان برون جستن

کس از باغ طمع بیدل ندارد حاصل عزت